میدان نقش جهان، نه فقط یک اثر تاریخی است، بلکه قلب تپنده فرهنگ ایرانی است. ایستادن در میان این میدان عظیم، مانند ایستادن در مرکز تاریخ است؛ جایی که مسجد جامع عباسی با آن معماری خیره کننده اش در سمت جنوب قرار دارد، مسجد شیخ لطف‌الله با کاشی‌کاری‌های لطیفش در شرق، کاخ عالی‌قاپو با ایوان شاهانه‌اش در غرب، و بازار قیصریه در شمال.

   وقتی برای اولین‌بار قدم در میدان نقش جهان گذاشتم، احساس کردم وارد صفحه‌ای از یک کتاب تاریخی شده‌ام. صدای زنگ کالسکه‌هایی که از کنارم رد می‌شدند، با آوای پرندگان در آسمان آبی اصفهان آمیخته شده بود. میدان، با آن وسعت شگفت‌انگیزش، مرا به سکوت و تماشا واداشت.

   نگاهم به سوی مسجد جامع عباسی کشیده شد؛ کاشی‌کاری‌های فیروزه‌ای و هندسه‌های پیچیده‌اش آن‌قدر زیبا بود که دقایقی فقط به درب ورودی خیره ماندم. وقتی وارد شدم، خنکای فضا و انعکاس صدا در زیر گنبد اصلی، مرا به وجد آورد و ناگهان صدای آرام اذان در فضا پیچید؛ اینجا فقط یک مکان مذهبی نبود ؛ مکانی بود برای درک زیبایی، آرامش ، معنویت.

   در ضلع دیگر میدان، بازار قیصریه قرار دارد؛ کوچه‌پس‌کوچه‌هایی پر از عطر ادویه، رنگ فرش‌های دستباف، و صدای چکش هنرمندانی که هنوز با دست کار می‌کنند. هر مغازه، دنیایی کوچک از فرهنگ ایرانی بود.

   هر زاویه‌ی میدان، داستانی برای گفتن دارد. کمتر کسی است که به مسجد شیخ لطف الله برود و جادوی سقف سحرانگیزش نشود و یا مسجد جامع عباسی و کاشیکاریهای ظریفش .اما شگفتی میدان تنها به معماری و تاریخش محدود نمی‌شود. اطراف میدان پر از مغازه‌هایی است که چشم هر رهگذری را به خود جذب می‌کنند. فروشگاه‌های صنایع دستی، قلم‌زنی، میناکاری، خاتم‌کاری، ترمه، و سفال‌گری، هرکدام گنجینه‌ای از هنر اصیل ایرانی‌اند. با شنیدن صدای زنگوله کالسکه ها و صدای چکش بازار مسگرها، که موسیقی متن نقش جهان هستند، نمی‌توان بی‌تفاوت از کنار ویترین‌های جذاب مغازه هاگذشت. و چه لذتی داشت خوردن یک لیوان دوغ خنک با گوش‌فیل شیرین در یکی از چایخانه‌های سنتی آن حوالی. احساس می‌کردم زمان ایستاده و من مسافری هستم که در دل تاریخ گم شده‌ام.

   بعد از گشت‌وگذار در بازار، بوی خوش کباب و بادمجان سرخ‌شده من را به سمت یکی از غذاخوری‌های سنتی کشاند. در حیاطی با حوض فیروزه‌ای در وسط و تخت‌هایی با پشتی‌های رنگارنگ، غذایی سفارش دادم که هنوز طعمش در ذهنم مانده است: بریان اصفهان. گوشتی لذیذ، خوش‌عطر و متفاوت که روی نان سنگک سرو می‌شد. کنارش دوغ محلی با نعنا و پونه، و البته برای دسر، خورشت ماست با بوی خوش زعفرانش طراوت را به جانم بازگرداند.

   در هنگام غروب، وقتی نور آفتاب با گنبدها بازی می‌کرد و سایه‌ها بلندتر می‌شدند، میدان حال‌وهوای دیگری داشت. گویی همه زیباییها دو برابر می شود ، آرام‌تر، شاعرانه‌تر. نشستن بر لبه‌ی حوض بزرگ وسط میدان و مزه مزه کردن خنکای بستنی سنتی ، آخرین هدیه‌ی آن روز به من بود.

   میدان نقش جهان برای من فقط یک جاذبه گردشگری نبود، بلکه تجربه‌ای روح‌افزا بود. تلاقی تاریخ، هنر، مردم، و طعم‌ها. من در نقش جهان ، احساس امنیت ، مهمان نوازی و نوعی پیوند انسانی را تجربه کردم که در کمتر جایی از جهان دیده بودم .اگر روزی دوباره به ایران سفر کنم، میدان نقش جهان نخستین جایی‌ست که به آن بازخواهم گشت.