میدان نقش جهان اصفهان ، تنها یک اثر تاریخی نیست؛ بلکه قلب تپنده فرهنگ ایرانی به شمار می‌آید. ایستادن در این میدان بزرگ، مثل ایستادن در مرکز تاریخ است؛  مسجد جامع عباسی با معماری خیره‌کننده‌اش در جنوب، مسجد شیخ لطف‌الله با کاشی‌کاری‌های لطیف در شرق، کاخ عالی‌قاپو با ایوان شاهانه در غرب، و بازار قیصریه در شمال میدان قرار دارند.

   وقتی برای اولین‌بار قدم به میدان نقش جهان گذاشتم، احساس کردم وارد صفحه‌ای از یک کتاب تاریخی شده‌ام. صدای زنگ کالسکه‌هایی که از کنارم عبور می‌کردند با آواز پرندگان در آسمان آبی اصفهان درآمیخته بود. وسعت شگفت‌انگیز میدان، مرا به سکوت و تماشا وادار کرد.

   نگاهم به‌سوی مسجد جامع عباسی کشیده شد. کاشی‌کاری‌های فیروزه‌ای و طرح‌های هندسی پیچیده‌اش آن‌قدر زیبا بود که دقایقی فقط به درِ ورودی خیره ماندم. با ورود به مسجد، خنکای فضا و انعکاس صدا در زیر گنبد اصلی، مرا به وجد آورد. ناگهان صدای آرام اذان در فضا پیچید. اینجا فقط یک مکان مذهبی نبود؛ مکانی بود برای لمس زیبایی، تجربه آرامش، و رسیدن به معنویت.

🟢 بازار قیصریه؛ تجربه خرید سنتی در قلب اصفهان

   در ضلع دیگر میدان، بازار قیصریه قرار دارد. این بازار پر از کوچه‌پس‌کوچه‌هایی است که عطر ادویه، رنگ فرش‌های دست‌باف، و صدای چکش هنرمندانی که هنوز با دست کار می‌کنند، در آن جاری‌ست. هر مغازه، دنیایی کوچک از فرهنگ و هنر ایرانی است.

   در هر گوشه‌ی میدان، داستانی برای گفتن نهفته است. کمتر کسی به مسجد شیخ لطف‌الله می‌رود و مجذوب سقف سحرانگیزش نمی‌شود. یا اینکه بدون تحسین کاشی‌کاری‌های ظریف مسجد جامع عباسی از آن عبور کند.

   اما شگفتی میدان نقش جهان فقط به معماری و تاریخ محدود نمی‌شود. اطراف آن، مغازه‌هایی قرار دارد که چشم هر رهگذری را جذب می‌کنند. فروشگاه‌های صنایع‌دستی، قلم‌زنی، میناکاری، خاتم‌کاری، ترمه و سفال‌گری، هرکدام گنجینه‌ای از هنر اصیل ایرانی هستند.

   صدای زنگوله‌ی کالسکه‌ها و کوبش چکش در بازار مسگرها، مانند موسیقی متن نقش جهان در گوش می‌پیچد. سخت می‌توان بی‌تفاوت از کنار ویترین‌های رنگارنگ گذشت. و چه لذتی دارد خوردن یک لیوان دوغ خنک با گوش‌فیل شیرین در چایخانه‌ای سنتی. احساس می‌کردم زمان متوقف شده و من در دل تاریخ قدم می‌زنم.

   بعد از گشت‌وگذار در بازار، بوی خوش کباب و بادمجان سرخ‌شده، مرا به یکی از غذاخوری‌های سنتی کشاند. در حیاطی با حوض فیروزه‌ای و تخت‌هایی با پشتی‌های رنگی، غذایی سفارش دادم که هنوز طعمش در ذهنم مانده است: بریانی اصفهان. گوشتی لذیذ و خوش‌عطر که روی نان سنگک سرو می‌شد. کنارش دوغ محلی با نعنا و پونه، و برای دسر، خورش ماست با زعفران، طراوت را به جانم بازگرداند.

   هنگام غروب، وقتی نور خورشید روی گنبدها می‌درخشید و سایه‌ها کشیده‌تر می‌شد، میدان حال‌وهوای دیگری پیدا کرد؛ آرام‌تر، شاعرانه‌تر. نشستن بر لبه‌ی حوض بزرگ وسط میدان و مزه‌مزه کردن بستنی سنتی، آخرین هدیه‌ی آن روز از اصفهان به من بود.

   میدان نقش جهان برای من فقط یک جاذبه‌ی گردشگری نبود. تجربه‌ای بود سرشار از آرامش و پیوند انسانی. تلاقی تاریخ، هنر، مردم و طعم‌ها. اگر روزی دوباره به ایران سفر کنم، میدان نقش جهان نخستین جایی‌ست که به آن بازخواهم گشت.